No naprawdę nie lubię.

Dzisiaj nie lubię mojej emigracji. Dzisiaj, mocniej niż zazwyczaj, tęsknota przybrała kolor purpury.  

Czasami najzwyczajniej w świecie nie lubię Anglii. Nie, nie jestem malkontentem. Zazwyczaj pozytywnie oceniam sytuację i widzę szklankę do połowy pełną.


Dzisiaj jednak jej nie lubię. Może przez ten szary kolor nieba.


Nie lubię deszczu, który pada niemal nieprzerwanie.
Nie lubię braku lata i braku śniegu w zimie.
Nie lubię bezzapachowego jedzenia.
Nie lubię zdystansowania ludzi.
Nie lubię pozamykanych okien na cztery spusty i życia za murem.
Nie lubię, gdy Oli musi zmagać się  z językiem, by mieć chociaż jednego kolegę.
Nie lubię angielskich domów starców, gdzie jesień życia człowiek spędza w zimnym odosobnieniu.
Nie lubię niedogrzanych domów i pleśni na sufitach.
Nie lubię umawiać się na kawę z miesięcznym wyprzedzeniem. Z kalendarzem w ręku.
Nie lubię, bo ludzie bardzo rzadko wiedzą tutaj czym jest prawdziwa przyjaźń.
Nie lubię poprawności politycznej, która zabiera godność.
Nie lubię pustych ulic w niedzielę.
Nie lubię sztucznego uśmiechu w sobotę.
Nie lubię samotności moich sąsiadów.


Nie lubię siebie, gdy tęsknię zbyt mocno.